غم دل

سابق براین، روز تولد مادر شاه پهلوی را به عنوان روز مادر و روز زن قرار داده بودند، روز شادی و جشن و رقص و پایکوبی، روز عیش و خوشی...

البته مردم روستایی  و قشر کم درآمد آن زمان که سر از این حرف ها در نمی آوردند،روز زن و مادر نمی دانستند، اگر شادی و جشنی هم بود، کادو و رقصی هم بود در بین قشر مرفه و شهرنشین جامعه بود.

اما بعد از انقلاب خیلی چیزها عوض شد، از جمله تاریخ روزمادر، از تولد مادر شاه ایران موکول شد به روز میلاد مادر امامان و همسر امیرمومنان، مردم شادی ها و عروسی ها و کادوهایشان را از آن روز به این روز آوردند، فقط همین... ببخشید نه فقط همین، تغییر دیگری هم که اتفاق افتاد این بود که حالا دیگر قشر کم درآمد و روستاییان هم میدانند روز زن و مادر چیست و چه باید بکنند برای زنان و مادرانشان...

اما کاش نمی دانستند، کاش اصلا تاریخ عوض نمی شد، کاش عروسی ها و جشن های مادر و همسرمان را به روز تولد دختر مظلوم پیامبر نمی انداختیم، کاش با نام فاطمه(س) به رقص و پایکوبی نمی پرداختیم، کاش صدا و سیمای اسلامی ما که قرار بود دانشگاه خانگی ما باشد(که هست) روز منسوب به زهرای اطهر(س) را بزرگ نمی داشت و جشن نمی گرفت،

کاش این همه بی حرمتی اتفاق نمی افتاد...

کاش فرهنگ مان را هم با تاریخ مان عوض می کردیم...

شنیدم اهل دلی در چنین شبی فرزند غائب فاطمه(س) را در میان چراغانی های خالصانه ما برای مادرشان، می بیند، اما...

اما در حال گریستن...